Narodna epska pesma je oblik pesništva pisan od strane Srba na prostoru današnje Srbije, Bosne i Hercegovine, Hrvatske, Makedonije i Crne Gore. Osnovni ciklusi Epske pesme su stvoreni od strane nepoznatih stvaralaca od 14 do 19. veka. Epska pesma u najvećoj meri se odnosi na istorijske događaje iz srpske istorije. Prenošena je od strane pevača i guslara, sa kolena na koleno, i nije zapisivana sve do početka 19. veka kada su na tome počeli raditi Vuk Karadžić i drugi. Najveći broj pesama Vuk je zapisao od velikih pevača koji su bili živi u njegovo doba, posebno od Tešana Podrugovića, Filipa Višnjića, Starca Milije, Starca Raška. Ti pevači su ne samo prenosili narodne pesme, već ih i stvarali, a onima koje su prenosili su davali sopstveni umetnički pečat.

Srpska narodna epska pesma nosi sobom pamćenje, osećanje i jezik. Narodna guslarska pesma je od neuporedivog značaja. Mala biblioteka je objavila niz epskih pesama u obliku igrane knjige, gde su sve pesme pročitane.